ការយល់ខុសអំពីសេចក្តីសង្រ្គោះ
សៀវភៅដែលលោករ៉ូបឺត ខូល(Robert Coles) បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា “ការត្រាសហៅឲ្យបម្រើ” បាននាំអ្នកអានឲ្យស្វែងយល់ អំពីមូលហេតុដែលយើងត្រូវបម្រើ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បានចែកចាយរឿង ដែលនិយាយអំពីការបម្រើរបស់ស្រ្តីចំណាស់ម្នាក់។ វាជារឿងដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តណាស់។ ស្រ្តីចំណាស់នោះជាអ្នកបើកឡានក្រុង ដែលបានបង្ហាញចេញនូវការយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់ ចំពោះក្មេងៗ ដែលគាត់ដឹកទៅរៀនជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយចោទសួរពួកគេអំពីកិច្ចការដែលគ្រូដាក់ឲ្យធ្វើនៅផ្ទះ និងអបអរជោគជ័យរបស់ពួកគេ។ គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា មូលហេតុដែលគាត់ធ្វើដូចនេះ គឺដោយសារគាត់ចង់ឃើញពួកគេមានជោគជ័យក្នុងជីវិត។ ប៉ុន្តែ គាត់នៅមានហេតុផលមួយទៀត។
កាលគាត់នៅក្មេង ពាក្យសម្តីរបស់ម្តាយមីងគាត់ បានជំរុញចិត្តគាត់យ៉ាងខ្លាំង។ ម្តាយមីងរបស់គាត់បានប្រាប់គាត់ថា គាត់ត្រូវធ្វើអំពើល្អឲ្យបានច្រើន ដើម្បីឲ្យព្រះទ្រង់កត់ទុកនូវការល្អដែលគាត់ធ្វើ ពុំនោះទេ គាត់នឹងត្រូវទទួលទោស នៅក្នុងការជំនុំជម្រះដ៏ធំ។ គាត់ក៏បានខ្លាចធ្លាក់នរក បន្ទាប់ពីការជំនុំជម្រះដ៏ធំ ហេតុនេះហើយ គាត់ក៏បានស្វែងរកវិធី ដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ ដោយទៅព្រះវិហារ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គទតឃើញថា គាត់មានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអង្គ ហើយខិតខំបម្រើអ្នកដទៃ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរៀបរាប់ថ្វាយព្រះអង្គ អំពីការល្អដែលគាត់បានធ្វើនោះ។
ខ្ញុំមានការសោកស្តាយណាស់ ពេលដែលបានឮគាត់និយាយដូចនេះ។ កាលនោះ គាត់មិនបានដឹងទេថា ព្រះជាម្ចាស់បានស្រឡាញ់គាត់រួចទៅហើយ?(ម៉ាថាយ ១០:៣០)។ ហេតុអ្វីបានជាគាត់មិនបានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវបានទទួលទោសជំនួសយើងរាល់គ្នាហើយ ដោយរំដោះយើង ឲ្យរួចពីការជំនុំជម្រះជារៀងរហូត(រ៉ូម ៨:១)? គាត់មិនដឹងទេឬថា យើងមិនអាចយកអំពើល្អ ទៅទិញសេចក្តីសង្រ្គោះពីព្រះអង្គបានទេ ព្រោះសេចក្តីសង្រ្គោះ គឺជាអំណោយដែលព្រះអង្គប្រទាន ដល់អស់អ្នកដែលជឿព្រះអង្គ?(អេភេសូរ…
មនុស្សជាតិថ្មីមួយ
កាលខ្ញុំកំពុងទស្សនាកន្លែងដាក់តាំងស្នាដៃសិល្បៈ ថេត ម៉ូដឺន នៅទីក្រុងឡុង មានរូបចម្លាក់មួយ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង។ វាជាស្នាដៃរបស់សិល្បៈករប្រេស៊ីល ឈ្មោះ ស៊ីលដូ មេរេលេ(Cildo Meireles)។ វាជាអង់តែនយក្សមួយ ដែលត្រូវបានកែឆ្នៃពីវិទ្យុចាស់ៗរាប់រយគ្រឿង។ គេបានបើកវិទ្យុនីមួយៗឡើង ដោយបើកចូលប៉ុស្តិ៍ខុសៗគ្នា បង្កើតបានជាសម្លេងនិយាយកុងគ្នា រកស្តាប់អ្វីមិនយល់។ លោកមេរេលេក៏បានហៅរូបចម្លាក់នោះថា ប៉មបាបិល ។
ការដាក់ឈ្មោះដូចនេះ គឺសមហើយ។ មនុស្សសម័យដើមបានសង់ប៉មបាបិលដំបូងបំផុត ដើម្បីឈោងឲ្យដល់ស្ថានសួគ៌ ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានបង្អាក់ការព្យាយាមរបស់ពួកគេ ដោយធ្វើឲ្យពួកគេមានភាសាខុសៗគ្នា(លោកុប្បត្តិ ១១:១-៩)។ ដោយសារ មនុស្សជាតិមិនអាចទំនាក់ទំនងគ្នាបានដូចមុន ពួកគេក៏បានបែកបាក់គ្នា ក្លាយជាទៅអំបូរមនុស្សខុសគ្នាៗ ដោយមានភាសាផ្សេងៗគ្នា(ខ.១០-២៦)។ ពួកគេមានការបែកបាក់គ្នាដោយសារមានភាសាខុសគ្នា ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមក ពួកគេក៏មានការពិបាកនៅក្នុងការទំនាក់ទំនងគ្នា។
ប៉ុន្តែ រឿងនេះនៅមានផ្នែកទីពីរទៀត។ នៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយាងចុះមកសណ្ឋិតគ្រីស្ទបរិស័ទដំបូង នៅថ្ងៃបុណ្យទី៥០ ទ្រង់ក៏បានធ្វើឲ្យពួកគេអាចសរសើរដំកើងព្រះជាម្ចាស់ ដោយប្រើភាសារបស់ជាតិសាសន៍ជាច្រើន ដែលមកទស្សនាទីក្រុងយេរូសាឡិមនៅថ្ងៃនោះ (កិច្ចការ ២:១-១២)។ តាមរយៈការអស្ចារ្យនេះ មនុស្សម្នាក់ៗដែលមកផ្តុំគ្នានៅទីនោះ បានស្តាប់ឮព្រះរាជសារតែមួយ ដែលបានថ្លែងជាភាសាផ្សេងៗគ្នា ទោះពួកគេមានសញ្ជាតិអ្វី ឬនិយាយភាសាអ្វីក៏ដោយ។ ដូចនេះ ការបំភាន់ភាសានៅសម័យប៉មបាបិល ក៏បានប្រែក្លាយជាការយល់ព្រះរាជសារតែមួយ ដែលបានថ្លែងជាភាសាខុសគ្នា នៅគ្រាសញ្ញាថ្មី។
នេះជាដំណឹងល្អ សម្រាប់ពិភពលោកដែលមានការបែងចែកជនជាតិ និងវប្បធម៌ខុសៗគ្នា។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែបង្កើតឲ្យមានមនុស្សជាតិថ្មីមួយ ចេញពីជាតិសាសន៍ ពូជអំបូរ…
កន្លែងជ្រកកោនក្លែងក្លាយ
កាលឆ្កែរបស់ខ្ញុំឈ្មោះរូពើត នៅតូច វាមានការភ័យខ្លាចណាស់ មិនហ៊ានទៅក្រៅទេ បានជាខ្ញុំត្រូវអូសវា ទៅសួនច្បារ។ ថ្ងៃមួយ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបាននាំវាទៅកន្លែងនោះហើយ ខ្ញុំក៏បានព្រលែងវា ដោយមិនបានគិតឲ្យដិតដល់។ វាក៏បានស្ទុះបោលទៅផ្ទះបាត់ គឺទៅរកកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពរបស់វា។
បទពិសោធន៍មួយនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបុរសម្នាក់ដែលខ្ញុំធ្លាប់ជួបនៅលើយន្តហោះ។ កាលនោះ គាត់បានចាប់ផ្តើមនិយាយសុំទោសខ្ញុំ ខណៈពេលដែលយើងដើរតាមផ្លូវ ទៅកាន់យន្តហោះ។ គាត់ថា គាត់នឹងស្រវឹងស្រា នៅក្នុងជើងហោះហើរមួយនេះ។ គាត់ថា គាត់មិនចង់ស្រវឹងទេ តែគាត់តែងតែរត់ទៅរកស្រា។ គាត់ក៏បានស្រវឹងស្រាមែន ហើយខ្ញុំអាណឹតគាត់ណាស់ ពេលដែលបានឃើញភរិយាគាត់ឱបគាត់ ពេលគាត់ចេញពីយន្តហោះ ហើយក៏បានរុញគាត់ចេញ ពេលដែលមាត់គាត់ធំក្លិនស្រា។ គាត់បានយកស្រាធ្វើជាកន្លែងជ្រកកោនរបស់គាត់ តែវាមិនបានផ្តល់ឲ្យគាត់នូវសុវត្ថិភាពទាល់តែសោះ។
ព្រះយេស៊ូវបានចាប់ផ្តើមបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ ដោយមានបន្ទូលថា “ពេលវេលាបានសំរេចហើយ នគរព្រះជិតមកដល់ ដូច្នេះ ចូរប្រែចិត្ត ហើយជឿដំណឹងល្អចុះ”(ម៉ាកុស ១:១៥)។ “ការប្រែចិត្ត” គឺមានន័យថា យើងទៅតាមទិសដៅផ្ទុយនឹងលោកិយ។ “នគរព្រះ” គឺជាការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ មកលើជីវិតយើង ដោយក្តីស្រឡាញ់។ យើងមិនត្រូវរត់ទៅរកកន្លែងដែលមានអន្ទាក់ចាប់ចងយើង ឬឲ្យការភ័យខ្លាច និងការញៀននឹងអ្វីមួយ គ្រប់គ្រងជីវិតយើងឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងយើង ដោយទ្រង់ដឹកនាំយើង ទៅរកជីវិត និងសេរីភាពថ្មីដោយក្តីស្រឡាញ់។
សព្វថ្ងៃនេះ ឆ្កែរបស់ខ្ញុំបានរត់ចូលទៅក្នុងសួនច្បារ យ៉ាងសប្បាយរីករាយ…
តើស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់ខ្ញុំឬ?
លោកលេហ្វ អេងហ្គ័រ(Leif Enger) បាននិពន្ធរឿងប្រលោមលោក ដែលមានចំណងជើងថា សុខសាន្តដូចទឹកទន្លេ ។ ក្នុងរឿងនេះ លោកយេរេមា លែន(Jeremiah Land) ជាឪពុកដែលមានកូនបីនាក់។ គាត់ជាអ្នកយាម នៅសាលារៀនមួយ ក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅ។ គាត់ក៏ជាបុរសដែលមានជំនឿខ្លាំង ហើយនៅពេលខ្លះ ជំនឿគាត់នាំឲ្យមានការអស្ចារ្យកើតឡើង។ សៀវភៅរឿងនេះទាំងមូល បាននិយាយអំពីជំនឿរបស់គាត់ ដែលបានជួបការល្បងលជាញឹកញាប់។
សាលារៀនដែលលោកយេរេមាធ្វើការ ស្ថិតក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកឆេស្ទ័រ ហូលឌិន(Chester Holden) ដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងចិត្តអាក្រក់ ដែលមានជម្ងឺសើស្បែក។ លោកហូលឌិន នៅតែចង់ឲ្យលោកយេរេមាឈប់ធ្វើការនៅទីនោះ ទោះគាត់មានក្រមសីលធម៌ការងារ ដោយជូតសម្អាតទឹកលូដែលគេធ្វើកំពុប ដោយគ្មានការរអ៊ូរទាំ និងបានរើសដបដែលអ្នកគ្រប់គ្រងរូបនេះបានបោកចោលជាដើម។ ថ្ងៃមួយ គាត់ក៏បានចោទប្រកាន់លោកយេរេមាថា ជាមនុស្សប្រមឹកស្រា ហើយក៏បានបណ្តេញគាត់ចេញពីការងារ នៅចំពោះមុខសិស្សទាំងអស់។ ទង្វើរនេះបានធ្វើឲ្យលោកយេរេមាមានការអាប់ឱនយ៉ាងខ្លាំង។
តើលោកយេរេមាបានឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេច? គាត់អាចគំរាមអ្នកគ្រប់គ្រងនោះថា គាត់នឹងដាក់ពាក្យបណ្តឹង ចំពោះការបណ្តេញចេញដោយអយុត្តិធម៌ ឬធ្វើការចោទប្រកាន់ជាដើម។ ពុំនោះទេ គាត់អាចដើរចេញតាមសម្រួល ដោយទទួលយកភាពអយុត្តិធម៌នោះ។ សូមអ្នកចំណាយពេលមួយភ្លែត ដើម្បីគិតថា អ្នកនឹងធ្វើអ្វី បើសិនជាអ្នកជាគាត់វិញ។
ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ចូរអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ហើយប្រព្រឹត្តល្អនឹងពួកអ្នក ដែលស្អប់អ្នករាល់គ្នាវិញ ចូរឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលគេប្រទេចផ្តាសាអ្នក ហើយអធិស្ឋានឲ្យអ្នកណាដែលធ្វើទុក្ខអ្នក”(លូកា ៦:២៧-២៨)។ ដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលដូចនេះ គឺមិនមែនបើកឱកាសឲ្យគេបន្តធ្វើការអាក្រក់ ឬឈប់ស្វែងរកយុត្តិធម៌នោះទេ។…